شستن دست‌ها با مالش دست، تعداد باکتری‌های سطح پوست را به‌طور مؤثرتر و سریع‌تر از شستن با آب و صابون کاهش می‌دهد.
از سوی دیگر، دست های آلوده به مایعات بیولوژیکی (ادرار، مدفوع، خون، ترشحات) یا سایر آلاینده ها نیاز به شستشو با آب و صابون دارند، زیرا این مواد می توانند اثربخشی شستشوی دست را کاهش دهند.
برای مثال، در طول شیوع گاستروانتریت، محیط به شدت آلوده می شود.
شستن مکرر دست با آب و صابون زعفران لدورا اقدامی است که باید به طور متناوب با شستشو با آبکشی اعمال شود.
غلظت الکل که معمولاً برای مالش دست توصیه می شود بین 60 تا 95 درصد متغیر است.
بنابراین، آنها در برابر اکثر باکتری ها، قارچ ها و ویروس ها (از جمله ویروس آنفولانزا، ویروس سنسیشیال تنفسی – مسئول برونشیولیت در کودکان خردسال – و ویروس های ایجاد کننده گاستروانتریت) بسیار موثر هستند.
آنتی‌بیوتیک‌ها درمان‌های بسیار مؤثری در برابر باکتری‌ها هستند، اما تأثیری بر ویروس‌ها (عوامل عفونی بسیار کوچک‌تر از باکتری‌ها که باعث عفونت‌هایی مانند سرماخوردگی و آنفولانزا می‌شوند) ندارند.
با گذشت زمان و به دنبال مواجهه مکرر با افراد مستعد، باکتری ها می توانند تبدیل شوند و در برابر آنها “مقاوم” شوند، به این معنی که باکتری ها دیگر نمی توانند باعث از بین رفتن آنها شوند.
استفاده بیش از حد مکرر یا نامناسب از آنتی بیوتیک ها می تواند در بین باکتری های موجود در یک فرد، باکتری هایی که به طور طبیعی مقاوم ترین هستند، کمک کند.
سپس اینها می توانند تکثیر شوند.
باکتری های مقاوم نیز می توانند از فردی به فرد دیگر منتقل شوند، به خصوص در محیط مراقبت های بهداشتی.
آیا مقاومت آنتی بیوتیکی مشکلی در محیط های مراقبت های بهداشتی است؟
شستشوی دست یک محلول ضدعفونی کننده مبتنی بر الکل است که بدون آب استفاده می شود و برای از بین بردن میکروب های موجود بر روی دست استفاده می شود.
استفاده از مالش دست می تواند جایگزین شستن دست با آب و صابون شود.
مالش دست معمولاً به صورت نیمه مایع یا ژل موجود است و معمولاً حاوی یک نرم کننده است که باعث می شود پوست کمتر تحریک شود.
