سس های حاصل از پنیر، محصولات پنیری جدید در عصر ما هستند، نه تنها به دلیل اینکه یک پیش غذای مطلوب هستند، بلکه به عنوان یک غذای جانبی و بیشتر به عنوان یک ماده تشکیل دهنده کامل شناخته می شوند که به تنهایی در نظر گرفته شده است.
سس های پنیر به طور گسترده ای در بخش های غذایی در وعده های غذایی آماده و از پیش آماده استفاده می شود، سس های پنیر علاوه بر معرفی طعم، برای پیشرفت نقش های عملکردی و بصری، یعنی بافت، حس دهان و رنگ نیز لازم است.
سس‌ها اغلب جایی هستند که طعم و مزه احتمالی از یک وعده غذایی می‌آید و ممکن است تصمیم بگیرند که چرا مصرف‌کننده محصولی را دوست دارد یا دوست ندارد.
سس های پنیر به صورت تجاری می توانند به اشکال مختلفی از جمله منجمد، نیمه مایع، پایدار در قفسه یا به صورت مخلوط خشک وجود داشته باشند.
هیچ استانداردی برای هویت یا تعریف قانونی برای سس پنیر وجود ندارد، بنابراین می توان آن را با استفاده از انواع مختلفی از مواد تشکیل دهنده پنیر مانند پنیر طبیعی، پودر پنیر، پنیرهای فرآوری شده و سایر مواد لبنی خشک فرموله کرد.
عمق طعم را می‌توان با افزودن طعم‌ها و طعم‌های غلیظ افزایش داد که می‌توان آن را به طعم‌های تقلیدی توسعه‌یافته از طریق روش‌های پخت سنتی بافت سس پنیر اضافه کرد، همچنین می‌توان بافت سس‌های تجاری را با مواد بافت‌دهنده صنعتی اصلاح کرد.
این مواد در کنترل ویسکوزیته، معلق کردن ذرات، امولسیون کردن، جلوگیری از جدا شدن و ارائه کیفیت هایی مانند بدنه و منگنه مفید هستند.
روغن‌های ضروری (Eos) که به آن روغن‌های بدبو فرار نیز می‌گویند، مایعات روغنی معطری هستند که از قسمت‌های مختلف گیاهان مانند گل‌ها، پوست، ریشه، پوست، برگ‌ها، دانه‌ها، میوه‌ها، چوب و گیاه کامل استخراج می‌شوند.
آنها را می توان با روش های زیادی از مواد گیاهی استخراج کرد، به عنوان مثال، روش تقطیر با بخار به طور گسترده ای استفاده شده است، به ویژه برای تولید در مقیاس تجاری3،4.
روغن‌های ضروری قرن‌ها در پزشکی مورد استفاده قرار می‌گرفتند، عطرسازی و لوازم آرایشی به عنوان بخشی از ادویه‌ها یا گیاهان دارویی به غذاها اضافه می‌شدند.
کاربرد اولیه آنها در پزشکی بود، اما در قرن 19 استفاده از آنها به عنوان مواد تشکیل دهنده عطر و طعم افزایش یافت و به کار اصلی آنها تبدیل شد.
