فرش‌ها را می‌توان بر روی ماشین بافندگی کاملاً مشابه پارچه‌های بافته‌شده، با استفاده از نمد سوزنی، گره‌دار با دست (در قالی‌های شرقی)، با پرزهای آن‌ها که به مواد پشتی تزریق می‌شود (به نام تافتینگ)، بافته شده، با قلاب کردن پشم یا پنبه ساخته می‌شود.
مش های یک پارچه محکم، یا گلدوزی شده، روفرشی ایرانی 12 متری معمولاً در عرض های 12 فوت (3.7 متر) و 15 فوت (4.6 متر) در ایالات متحده و 4 متر (13 فوت) و 5 متر (16 فوت) در اروپا ساخته می شود.
از قرن 19 و 20، در صورت لزوم برای فرش دیوار به دیوار، عرض های مختلف فرش را می توان با آهن درز و نوار درز (که قبلاً به هم دوخته می شد) به هم دوخت و روی یک لایه زیرین بالشتک (پادری) روی زمین ثابت کرد. ) با استفاده از میخ، نوارهای چسبنده (که در بریتانیا به عنوان میله گیره شناخته می شود)، چسب ها، یا گاهی اوقات میله های پله فلزی تزئینی. فرش دیوار به دیوار از قالیچه یا حصیر که کف پوش شل است متمایز می شود، زیرا فرش دیوار به دیوار روی زمین ثابت می شود و مساحت بسیار بیشتری را می پوشاند.
این فرش بر روی دستگاه بافندگی کاملاً مشابه پارچه بافته شده تولید می شود، شمع می تواند مخمل خواب دار یا بربر باشد. فرش مخملی پرز بریده و فرش بربر پرز حلقه ای است.
سبک های جدیدی از فرش با ترکیب دو سبک به نام فرش برش و حلقه وجود دارد، معمولاً نخ‌های رنگی زیادی استفاده می‌شود و این فرآیند می‌تواند نقش‌های پیچیده‌ای را از طرح‌های از پیش تعیین‌شده تولید کند (اگرچه برخی محدودیت‌ها در مورد روش‌های بافت خاص با توجه به دقت نقش در فرش اعمال می‌شود).
این فرش‌ها به دلیل سرعت نسبتا پایین فرآیند تولید معمولاً گران‌ترین هستند، اینها در ترکیه، ایران، هند، پاکستان و عربستان بسیار معروف هستند.
