شهرهایی که یهودیان بیشترین فعالیت را در قالی بافی و بازاریابی داشتند عبارتند از مشهد، کرمان، فراهان، شیراز، اصفهان و کاشان.
فرش 1500 شانه 12 متری کاشان توسط یهودیانی که در زمان تفتیش عقاید در قرون 15-16 از اسپانیا اخراج شده بودند پذیرفته شده بود.
آنتون فلتون می نویسد: «اسناد تاریخی وجود دارد که ثابت می کند این شهر مرکز فرهنگ یهودیان ایرانی بوده و فرش های کاشان که توسط یهودیان بافته شده اند گواه این امر است».
در آغاز قرن نوزدهم، شاهد شکوفایی تولید فرش های تولید شده توسط جوامع یهودی هستیم.
شهرهای کاشان، اصفهان، کرمان، تبریز، سراب و اورشلیم به دلیل غنای آثار خود برجسته هستند، برخی از این قطعات، با ظرافت های کمیاب، در موزه های مختلف جهان نگهداری می شوند.
به عنوان مثال، موزه بت تزِدِک در تورنتو (کانادا) دارای 12 عدد از این فرش‌ها است، از جمله یک کاشان مربوط به سال 1850، جایی که چهره‌ها و طرح‌های آن تاریخ قوم یهود در زمان پادشاه سلیمان را بازتاب می‌دهد، که با تاریخ سلیمان مرتبط است.
کتاب مقدس باستانی این فرش از 2000000 گره تشکیل شده است.
یکی دیگر از فرشهای کاشان مربوط به دهه 1890، تمام ظرافت کار بافندگی یهودیان را نشان می دهد.
آن را ناصر الدین شاه (1848-1896) سفارش داده بود که می خواست آن را به پزشک یهودی خود، حکیم نور محمود (7) بدهد.
در نامه نگاری مبلغان انگلیسی در قرن نوزدهم می توان چنین خواند: «بیشتر بافندگان کارگاه ها از زنان یهودی و مسیحی تشکیل می شدند» ماهرترین آنها در میان آنها بسیار مورد توجه هستند.
سیاح اسکاتلندی (به زبان) جیمز بیلی فریزر در سفرنامه خود در ایران در دهه 1820 می نویسد: «بهایی که پرداخت می شود، برای خرید یک بیوه ترکمن ماهر در قالیبافی، گاهی اوقات می تواند بیش از یک هزینه برای ازدواج یک دختر جوان باشد».
زنان یهودی کرمان، کاشان و تهران به ویژه در ریسندگی ابریشم و قلاب دوزی به نام براق تخصص دارند.
