یکی دیگر از جلبک های قرمز، عمدتا در منطقه اقیانوس اطلس شمالی خورده می شود. در کانادا و ایالات متحده به عنوان در اسکاتلند، ایرلند و در ایسلند شناخته می‌شود و در هنگام جزر و مد با دست از سنگ‌های جزر و مدی برداشت می‌شود.
گونه های Laminaria، Undaria و Hizikia (نوعی جلبک قهوه ای) نیز از بسترهای وحشی در امتداد سواحل سنگی، به ویژه در ژاپن، کره و چین برداشت می شوند، جایی که ممکن است با گوشت یا ماهی و در سوپ خورده شوند.
جلبک های سبز تا حدودی شبیه برگ های کاهو هستند (نام رایج آنها کاهو دریایی است) و به عنوان سالاد یا در سوپ، غذاها و غذاهای گوشتی یا ماهی مصرف می شوند.
قیمت جلبک اسپیرولینا در برنامه طبیب به عنوان مکمل غذایی کشت می شود و در تایوان، ژاپن، مالزی و فیلیپین مصرف می شود.
محتوای پروتئین بالایی دارد (53 تا 65 درصد) و حتی به عنوان یک منبع غذایی احتمالی در طول سفرهای فضایی طولانی در نظر گرفته شده است.
دیواره سلولی بسیاری از جلبک‌های دریایی حاوی فیکوکلوئید (کلوئید جلبکی) است که می‌تواند با آب داغ استخراج شود. سه فیکوکلوئید اصلی آلژینات ها، آگارها و کاراژین ها هستند.
آلژینات ها عمدتاً از جلبک های دریایی قهوه ای و آگار و کاراگینان از جلبک های دریایی قرمز استخراج می شوند. این فیکوکلوئیدها پلیمرهای مولکول های قند اصلاح شده شیمیایی مانند گالاکتوز در آگارها و کاراژینان ها یا اسیدهای آلی مانند اسید مانورونیک و اسید گلوکورونیک در آلژینات ها هستند.
بیشتر فیکوکلوئیدها را می‌توان با خیال راحت توسط انسان و سایر حیوانات مصرف کرد و بسیاری از آنها در طیف گسترده‌ای از غذاهای آماده، مانند کیک‌های آماده، پودینگ‌های فوری و پر کردن پای، و تاپینگ‌های لبنی مصنوعی استفاده می‌شوند.
آلژینات ها یا اسیدهای آلژینیک که به طور تجاری از جلبک های دریایی قهوه ای مانند Macrocystis، Laminaria و Ascophyllum استخراج می شوند.
در بستنی ها برای محدود کردن تشکیل بلورهای یخ (تولید بافت صاف)، در شربت ها به عنوان امولسیفایر و غلیظ کننده، و در آب نبات ها استفاده می شوند. سس های سالاد به عنوان پرکننده.
- منابع:
